ASG Devil Squad

O co chodzi w wojskowym kamuflażu? O to, żeby wtopić się w teren. Być niewidocznym, nie dać się zauważyć. To stosunkowo niedawny wynalazek (mający początek w pierwszej wojny światowej), idący w parze z nową, jakby nie patrzeć bardziej tchórzliwą i podstępną, taktyką walki. Bo dawniej, przed wiekami, wojsko wychodziło w pole w jak najbardziej pstrokatych strojach, kolorowych, powiewało barwnymi proporcami i sztandarami, robiło wszystko aby być jak najbardziej widocznym. O nadejściu armii trąbiono na kilometry. Wojska spotykały się w umówionym miejscu, stawały naprzeciwko siebie, i w polu okazywało się kto jest silniejszy.
A teraz nie, trzeba wroga zaskoczyć, podejść, kamuflować się. Stąd te oliwkowe wojskowe mundury, panterki w ciapki i inne „stroje bojowe” do wojennej zabawy w podchody. Wydawało mi się że te ciapki są na każdym mudurze takie same, ale wdepnęłam na dwie strony: Kamouflage.net oraz duńską Camouflage uniforms of the world i tu się okazało, że maskujące ciapki występują w rozmaitych odcieniach, kształtach, kompozycjach. Że inaczej maskują się żołnierze w Australii a inaczej w Chinach czy w Finlandii, że deseń zależy najwyraźniej od miejsca, bo np. a pustynnych obszarach dominują brązy, gdzie indziej zielenie, i że ostry czerwony kolor też maskuje (a przynajmniej w Malezji, może dlatego że tam lateryt występuje), że zdarzają się oryginalne wzory i rysunki (np. z Beninu - tu wśród ciapek można wypatrzeć i bawoła, i lwa).
Gdybym ja była projektantką wojskowej mody, szukałabym inspiracji wśród skał. A konkretnie wśród granitów. Oto dlaczego: Rob’s Granite Page, z przyładami zadziwiających deseni z Teksasu i z innych miejsc.
Tylko że granity się nie maskują, takie po prostu są.
Info ze strony http://dogin.blox.pl/2006/02/Sztuka-kamuflazu.html